TAŞ KALP

Son zamanlarda aynı insan(lar)la defalarca tanışmak zorunda bırakan git-gel hafızam, okuduğum kitapları bile unutturuyor, aynı kitabı tekrar tekrar okumak zorunda bırakıyordu. İbn-i Arabi’nin, Şam’da gördüğü bir rüyanın ilhamıyla yazdığı bilgisiyle, hafızama kazımak istediğim Füsusü’l-Hikem’in son sayfasından başımı kaldırdığımda uçakta bizden başka kimse kalmamıştı ve tam da Şam’da, şal vaktiydi...

Ajandaya bakılırsa zaman, burada kalacağımız tarihlerde bize hiç de cömert davranmayacak ve bu harikulade şehrin birçok yerini göremeden dönecektik.

Bizi karşılaması için gönderilen görevli, bavullarımızı arabaya kadar tek başına taşıdı.  Hemen kapıda bekleyen simsiyah bir arabanın başında, daha sonra adının Ebu Ali olduğunu öğreneceğimiz, neredeyse ‘hazır ol’da bekleyen şoför,  on beş gün boyunca bu dört kadına, yirmi dört saat hizmet edecekti.

Kasiyun Dağı manzaralı odamın perdelerini açtım. Odam ışıklandı. Daha güneşin batmasına var. Nice efsanelere konu olan bu dağı seyre doyamadan kapım çaldı. Gazeteci dostum başını kapıdan uzatıp Şam kaçamağı planını açıkladı. Diğer ikisi çoktan lobiye inmişti. Elindeki bezle zaten pırıl pırıl parlayan siyah arabanın kapılarını okşarken bizi fark edip, ceketinin düğmelerini göbeğinin üzerinde  iliklemeye çalışarak kapılarımızı açan şoförümüz Ebu Ali, bir kaç güne kadar bizimle şakalaşmaya başlayacak, hatta ısrarla evine davet edecek ve ailesiyle tanıştırmak isteyecek kadar bizi kendine yakın(!) hissedecekti.  “Yarın erkenden yola çıkacağız siz gidin bu gece dinlenin!” bahanesiyle Ebu Ali’yi sepetlemek ise gerçekten de benim fikrim değildi...

Bab-ı Tuma’da, Bab-ı Şarki’de geçmiş zaman yolculuğuna çıkmış gibiydim. Gördüğüm antikalar beni baştan çıkarıyordu.  Dükkânlardan birinin vitrininde Osmanlı’dan kalan, üzeri dantel dantel işlenmiş kılıç ve kalkanı görünce sevgili eşime hediye etmeyi ne kadar çok istemiştim. Kılıç kalkanın cazibesine dayanamayıp,  başımı küçücük antikacı dükkanından içeri uzattım, “Selamun aleykum.” Selamım hemen alındı; “Aleykum selam!” Adamın yüzü şenlendi, “Evet” cevabı umuduyla “İstanbul?” diye sordu. Onayladım. Daha da mutlu olup, “Gardaş, gardaş!” dedi sağ eliyle kalbini yoklayarak. Ancak, bana beslediği gardaş sevgisi,  vitrindeki antika kılıç kalkanın fiyatına pek yansımadı.  “Hem kim taşıyacak şimdi onları…” tesellisiyle nefsimi kandırmaya çalışıp, uzun pazarlıklardan sonra, sadece incelikler medeniyetinden yadigâr, gümüş bir kemer ve kolye satın alıp çıktım dükkândan. Acele adımlarla yetişebildim arkadaşlarıma.

Acıkıldı. En iyi restoran arandı. Bulundu. Restoran müdürü tarafından, El-Kavali’nin en güzel masasına buyur edildikten on dakika sonra masamız Osmanlı ve Lübnan mutfağının birbirinden leziz yemekleri, salataları, tatlılarıyla donatıldı. Doyduk. Yola koyulduk.

…

Rüzgar, yol boyunca yasemin kokusu taşıdı burnuma. Kıvrıla kıvrıla giden yol bizi, az sonra Kasiyun dağının tepesine götürdü. Yasemin kokusu dağın eteklerinde kaldı...

Dağın tam tepesindeydik artık.

Göğe, Şam şehrinden daha yakındım şimdi. Yerle gök arasındaydım. Minareler, Şam şehrinin şahadet parmakları gibi görünüyordu Kasiyun Dağı’ndan aşağıya bakınca. Yeryüzünde gün boyu süren beş vaktin, segah makamında bir akşamı (daha) yaşanıyor, kutlu çağrı  her yere yayılıyordu minarelerden. Yıldızlar, göğe serpilmiş kırk karatlık pırlantalar gibi taçlandırıyordu Şam’ı. Yer gök nurdu...

Dağın tepesindeki büyük kayanın dibine oturdum. Kutsal durağı seyre daldım. Bab-ı Şarki’den girdim. İncelikler medeniyetinin, Şam şehrine bıraktığı,  insanın ruhuna işleyen mimari şah eserler, zamana kafa tutmuş dimdik ayakta karşıladılar beni. Tıklım tıklım Hamidiye Çarşısı. Hiç yabancı değil çarşıda yürüyen yüzler. Hepsini tanıyorum sanki ezelden. Gülkurusu dudaklarını cart kırmızı rujun altına saklamış genç kızlardan nur yüzlü ninelere, zengini fakiri herkes orada. El arabasında karadut şerbeti satan genç adam, misafirine ikramda bulunan ev sahibi edasıyla bir bardak şerbet uzattı. İçtim. İçim serinledi. Birden gül kokusu yayıldı havaya önünden geçtiğim aktardan. Bir dede kolumu dürttü. Elindeki küçük şişeyi uzatıp elimin üstüne gül esansı damlatıp salavat getirdi. Gül koktum. Her yer gül,  her yer salavat…

Gözlerimi kapattım, kokuyu içime çektim. Kendimden geçirdi beni gülün kokusu. Bir baktım ki birbirinden güzel güllerin donattığı bir gülizar. Kim bilir ne kadar zaman ser hoş gezdim bahçede. Bahçenin sonunda bir şehre vardım; Busra şehri. Önümde bir kapı açıldı. Bir manastır kapısı. İçeri girdim. Çatısı yok, yıkılalı çok olmuş belli. Göğe serpilmiş kırk karatlık pırlantalar şimdi başımın üstünde parlıyorlar, taç gibi… Hiç gelmediğim halde biliyordum burayı! Son Peygamber, daha küçük bir çocukken gelmiş buraya. Ne çok ağlamış amcasıyla Şam’a gitmek için. O da, yetiminin gözyaşlarına dayanamamış ve gelmesine istemeye istemeye razı olmuş sonunda. Zorlu yolculukta küçük bir bulut yol boyu gölgelemiş. Manastırın rahibi uzaklardan gelen kervanın üzerindeki bulutu görmüş, gelenin O olduğunu anlamış. Evet burası, Rahip Bahira’nın manastırı…

Sanki az sonra maşukuyla buluşacak bir aşık gibi kalbim. Kalbimde doksan dokuz atlı dörtnala koşuyor, koştukça coşuyor, coştukça koşuyordu...

Deli gibi toprağı seviyorum. “Bu toprağa mı bastı o mübarek ayaklar?” Toprak olmak istedim! “Bu taşlara mı değdi mübarek bakışlar.” Taş olmak istedim! Ateş ağladım, ağlayarak taş duvarları sevdim. Sonra birden elime küçücük bir taş parçası geldi. Ne atmak, ne de yerine koymak istedim. Ayrılamadım taştan. Küçücük sıradan bir taş parçasından Onun bakışının değme ihtimali yüzünden bir türlü ayrılamadım. Kim bilir kaç saat yaşadım al-alma gel-gitlerini? Hodgamlık denizinde  boğulan nefsim taşı almamı emretti. Yenik düştüm. Taşı avuçlayıp göğsüme bastırdım. Kalbimi de taşın manastırda boşalan yerine bıraktım…

Kasiyun Dağı’nın tepesinden inip gezintiye çıkan ruhum, dalıp gittiği yerden, geceleri gönülleri demleyen uşşak makamında  bir aşk şarkısı çıkardı; Allahu Ekber, Allahu Ekber!

…

Şimdi İstanbul’dayım. O günden bugüne göğsümde kalp yerine küçük bir taş parçası var. Taşıması zor…  Bir gün yolu Busra’dan geçecek biri olursa, taşı alıp yerine bıraksın,  Manastırın duvarında atan kalbimi geri getirsin. Ki; namaza durduğumda göğsümde atsın…

EVVABİN

Bir çizik attı sanki Allah kalbime. Ya "üstün" olacak ya "esre". Üstün ile esre arasında kalmış "Cim" gibi halim. Ya Cinnet olacak sonum ya Cennet... Medet Allah’ım Medet!

Sevdiğimin yaktığı mumdum. Yandıkça eridim, eridikçe ağladım. Gözyaşımda boğuldum.  Alev almıştım bir kere ve bu ateş sönecek gibi değildi. Her nefes alışımda harlanan ateş, içimi yakıyordu.. Avucuma su doldurup, ağzımı çalkaladım. Burnuma çektim. Yüzümü, boynumu, kulaklarımın içini, kollarımı ayaklarımı yıkadım. Olmadı suyun altına attım beni. Hava birden karardı. Güneş her zamankinden hızlı batmıştı sanki.

Elimin tersiyle dünyayı arkama atıp, ellerimi üst üste koyup göğsümdeki kalbi avuçlarımla sakladım. Gözlerimi kapadım. Gözlerimi kapamamla ayağımın altındaki halı çekildi sanki. Sendeledim. Düşmemek için kalbime tutundum. Kalbim durmuştu.  Hiç hareket etmiyordu. Yumruklamaya, tekrar çalışsın diye avucumun içinde sıkmaya başladım. Olmadı. Onca keder yaşamış, bir beşerin aşkıyla, yıllarca için için yanmış kalbim avucumun içinde bir et parçasına dönüşmüştü.

Birden bire karşıma yan yana iki kapı çıktı. Soldaki kapıyı açtım. İçeri girmeden başımı uzatıp içeri baktım. Bir hastane odasındaydım. Ailem ve yakın arkadaşlarım da odadaydı. Yatağımın başında biri Kuran-ı Kerim okuyor, diğerleri ağlıyordu. Ayaklarım birbirine dolaşmıştı. Melekler yüzümü tokatlayarak, sırtıma vurarak  avuçlarımda saklamaya çalıştığım canımı çekip almaya çalışıyorlardı. Ama odadakiler bana neler olduğunu göremiyorlardı.

Odadakiler maddi ve manevi azabımdan, ölüm meleklerinin canımı bedenimden nasıl acıyla ve aşağılayarak çıkardıklarından habersiz, yataktaki cesedime bakıp huzurlu bir şekilde öldüğümden bahsedip, dünyevi acılarını hafifletmek için kendilerini teselli ediyorlardı. Ruhumun büyük acılar içinde  kıvranarak ölümünü tatmasını görmek istemiyor ama gözlerimi hareket ettiremiyor seyretmeye mecbur kalıyordum. Beni kurtaracak kimse yoktu. Canım köprücük kemiğime dayanmış ve alınmıştı. Ölüm meleklerinden biri “Son müdahaleyi yapacak kim?” diye sordu. İşte o zaman benim için gerçek ayrılığın ne olduğunu anlamıştım. Gerçeğin verdiği büyük pişmanlıkla  beni dünyaya geri yollamalarını ve kula kulluk ettiğim, koca bir ömrü bir beşerin aşkıyla heba ettiğim, yedeği olmayan dünya hayatını har vurup harman savurduğum için ağlıyor, yalvarıyordum ama artık çok geçti ve bu yalvarışım kabul edilmedi.

 Artık bedenimle ilişkim kalmamıştı.  Yıllarca “ben” dediğim bedenim, bir et yığınına dönüşmüştü.  Bir sürüngenin deri değiştirmesi gibi ruhum bedenimi terk etmişti. Hastane odasındakiler “Doktor doktor!” diye çığlık attılar. Doktor odaya geldi. Bileğimi tuttu. Göz bebeklerime baktı. Yüzüne üzgün ifadeyi yapıştırıp “Başınız sağ olsun!” dedi. Oda çığlıklara boğuldu. Birkaç gün sonra dinecek göz yaşları içinde feryat figan ettiler. Hastabakıcılar sedye getirdiler. Yataktaki et yığınımı çarşafa sarıp sedyeye attılar. Asansörle morga giderken hastabakıcılar başhemşireyi çekiştirdiler. O gece morgda kaldım. Her yer kapkaranlıktı…

Sabah bedenimi gasilhaneye götürdüler. Görevli, kaskatı kesilmiş olan bedenimi buz gibi soğuk suyla yıkadı. Ölümün morarttığı bedenimi beyaz bir bezle kefenledi. Sonra biri daha geldi. Tuttukları gibi tabutun içine attılar. Tabutun kapağını kapadıktan sonra üzerine yeşil örtüyü örttüler. Neyim olduklarını bilmedikleri yakınlarıma “Allah rahmet eylesin! Başınız sağ olsun!” dedikleri ve tabutumu cenaze arabasına taşıdıkları için bahşişle ödüllendirildiler.

Birden bire göz kapaklarımı kıpırdatabildiğimi gördüm. Var gücümü sarf edip bu azabı daha fazla seyretmemek için gözlerimi kapadım.Yüzüme rüzgarın çarptığını hissettim. Korkuyla gözlerimi açtım. Ayağımın altındaki halı havalanıp beni uçurmaya başladı.  İnanılmaz bir hızla yükseldik. Bir bulutun içine girdik. Bulutun içine girince halı yavaşladı. Az sonra bulutların arasında bir caminin minaresini gördüm. Halı caminin avlusuna doğru indi. Avlu çok kalabalıktı. Musalla taşındaki tabutun önünde otuz beşe elli ebadında bir çerçevenin içinden gülümseyerek bakıyordum.  Birkaç yıl önce bu fotoğrafı çektirirken büyütülüp, çerçevelenip musalla taşına konacağı hiç aklıma gelmemişti. Bu yüzden objektife gülümseyerek bakıyordum. Aynı fotoğrafın küçüğü, insanların yakalarına toplu iğneyle tutturulmuştu. Avludaki kadınların çoğu, başlarına cenazeden cenazeye örtükleri kaygan başörtülerini saçlarını bozmayacak şekilde dikkatle örtmüş, şıklıklarını marka güneş gözlükleriyle tamamlamıştı. Uzun zamandır birbirini görmeyenler cenazemde karşılaşmıştı. Ayaküstü üzüntülerini dillendirdikten sonra işten, güçten fısıldaştılar. Avluya dağılmış kalabalık imamın gelmesiyle musalla taşıma doğru yaklaştı. İmam kalabalığa seslendi; üç kere “Merhumeye hakkınızı helal ediyor musunuz?” dedi. Kalabalık hep bir ağızdan “Helal olsun! Helal olsun! Helal olsun!” dedi. Cenaze namazım kılındıktan sonra tabutumu omuzlayıp cenaze arabasına koydular. Cenaze arabası bir sürü kırmızı ışıkta durdu. Şehirde hayat devam ediyordu. Hatta yavaş gittiği için cenaze arabasına korna bile çaldılar. Nihayet şehir gürültüsünden uzak bir mezarlığa geldik. Mezarlık görevlileri yerimi çoktan hazırlamış, mezarımı kazmışlardı. Cami avlusundaki kalabalık mezarlığa kadar gelmişti. Arabadan tabutumu indirdiler. Ellerinde su dolu pet şişelerle telaşın bitmesini bekleyen mezarlık çocukları kalabalığın arasına yayıldı. Tabutum açıldı. Beni mezara indirdiler. Olan biten her şeyi görüyor ama sesimi çıkaramıyordum. “Durun yapmayın! Allah’ım beni affet. Allah’ım beni affet!” Üstüme kürek kürek toprak atmaya başladılar. “Allah’ım beni affet! Biricik peygamberim nerdesin? Kurtarın beni kurtarın beni.”    Birkaç kürek topraktan sonra üstüm tamamen toprakla örtüldü. Kalabalık yavaş yavaş dağılırken mezarlık çocukları pet şişelerdeki suları üstüme boşaltıp kalabalığın peşinde koşmaya başladılar.  Şeffaf sümüklerini çeke çeke “Başınız sağ olsun , başınız sağ olsun…” diye koşan çocuklara sırf peşlerini bıraksınlar diye bahşiş verip mezarlıktan çıkıp gittiler… Herkes gitmiş ama biri kalmıştı. Mezarımın başına geldi, oturdu. Ellerini açıp dua etti. Gece yarısına kadar başını eğerek Kur’an-ı Kerim okudu. Eğilip yüzüne baktım. Ağlayan bir çift göz gördüm….

Ona olan aşkım yüzünden her şeyi bırakmış, ömrümü bu faniyi sevmekle heba etmiştim. Şimdi akıttığı gözyaşlarının bana hiç faydası yoktu. O geç kalmış pişmanlıklar yaşarken bedenimin çoktan çürümeye başladığını görüyordum. Ne mal, ne mülk, ne kariyer, ne kartvizit, ne güzellik, ne aşk, ne hasret, ne vuslat, ne şehvet…  hiç bir şey ifade etmiyordu ve pire barsağı kadar bile kıymeti yoktu. Bedenimdeki bakterilerin hızla çoğaldığını, topraktaki kurtçukların bedenimde gezinmeye başladığını görüyordum ve mezarlık çocukları suladığı halde toprak hiç de yağmur sonrası kokusunda değildi. Tam tersi çürümüş et kokuyordu. Bedenim şişmeye, ağzımdan, burnumdan kanlı köpükler fışkırmaya başladı. Tanınmaz hale geliyordum. Çürüme arttıkça tırnaklarım, saçlarım, kirpiklerim, avuç içlerim ve ayak tabanlarım yerlerinden ayrılıyordu. Sonra  kalbim ve ciğerlerim çürüdü. En korkunç olanı ise şişen karnımın patlamasıydı. Bedenimden tahammül edilmez derecede pis bir koku yayılıyordu. Daha önce hiç böyle iğrenç bir koku duymamıştım.  Cildim dökülmüş, beynim çürümüş ve kemiklerim de birbirinden ayrılmaya başlamıştı. Bu azap, bedenim  toprakla karışık kemik yığını haline gelene kadar devam etti.  Sevdiğimin gözlerine bakarken kendinden geçen gözlerim çoktan kurumuş, göz çukurlarım boşalmıştı. “Ben” dediğim bu bedenin korkunç ve iğrenç halini görünce yaşadığım zaman sırf çenemde çıkan bir sivilce yüzünden ayna karşısında öldürdüğüm zamanı hatırladım. Ah o zamanların milyonda birini verseler de başımı şu pis kokulu topraktan bir an çıkarıp da nefes alıp “Allah!” desem.  Bu beden bir elbiseydi ve çıkarma vakti gelip çatmıştı.  Ve ben çok hazırlıksız  yakalanmıştım ölüm derdine  ve zamanı geri almak mümkün olsaydı eğer ölüme zaten çare bulunmuş olacaktı.  Ama ne zamanı geri almak mümkündü artık ne de aşk kurtarırdı beni. İsteklerine boyun eğdiğim, bedenimin akıbetini seyretmeye artık gücüm kalmamıştı. Sonunda halının üzerine yığıldım kaldım…

Kendime geldiğimde iki kapının önündeydim. Başımı uzatıp baktığım sol kapı kapanmıştı. Gördüklerim beni perişan etmişti. Neyse ki buradaydım ve ruhum hala benimdeydi. Peki ben dediğim neydi?

Sıra sağdaki kapıdaydı…

 Ama bir an önce oradan gitmek istiyordum. Halıya “Hadi uç!” dedim. Halı kımıldamadı bile. Bulutların arasındaydık ve iki kapıdan başka hiçbir şey yoktu.  Hem meraktan hem çaresizlikten sağdaki kapıyı açtım. Başımı uzatıp baktım. Evimin yatak odasındaydım. Beyazdan daha beyaz bir çarşaf serilmişti. Oda mis gibi ful kokuyordu. Bembeyaz yatakta bembeyaz gecelikle uyuyordum.  Yatağın başındaki sandalyede beyazlar giyinmiş biri el yazması bir Kuran-ı Kerim okuyordu.  Tüm eş, dost, akraba… Herkes odadaydı. Uyandım. “Herkese hakkım helal olsun. Siz de haklarınızı helal edin!” dedim. Odaya ölüm melekleri indi. Gülümsediler. Ben de onlara gülümsedim. Ne korku, ne de hüzün vardı. Melekler “ Selam sana!” dediler.  Yine tebessümle karşılık verdikten sonra derin bir uykuya daldım…  Odadaki herkes ellerini açıp dua etti…

Yüzüme çarpan temiz havayla uyandım. Halı bulutların arasında hızla uçuyordu. Öyle hızlı ve öyle yükseklerde uçuyordu ki bir an aşağıya düşeceğimi sanıp halıya kapaklandım. Halı  bir süre sonra yavaşladı, yavaşladı ve sonunda bir kuşun dala konması gibi usulca durdu. Kapandığım halıdan başımı kaldırıp oturdum. Evimdeydim, mescidimde…

Sağ omzumdaki meleğe selam verdim; “Esselamun Aleykum ve Rahmetullah.”

Sol omzumdaki meleğe selam verdim; “Esselamun Aleykum ve Rahmetullah.”